Gisterenavond maakte ik met oudste zoon (25) een tijdreis.
Samen naar de film de Grote Vriendelijke Reus – het boek van Roald Dahl had op ons beiden een onvergetelijke indruk gemaakt (o ja, fropskottel en snoskommer) dus dat was snel besloten. Heerlijke film, spannend, geestig en betoverend. Soms een beetje over het randje van sentimenteel, maar hé, het is Spielberg, en die mag dat.
Die middag had ik het boek al opgezocht. Ik kwam eerlijk gezegd niet verder dan de eerste pagina. Een tijdreis, zeg dat wel. Ooma Loekie…
Afijn, daarna hebben zoon en ik samen heerlijk gegeten en onszelf terug in het hier-en-nu gekletst.
