TUSSENTAAL is de titel van een serie columns over mijn avonturen in de NT2 klas.
Het is mijn ‘oerklas’ – eerst was ik er als stagiaire en later met mijn certificaat op zak. Ik heb alle mogelijke werkvormen op ze losgelaten, ik heb saaie lessen aan ze gegeven, maar gelukkig ook goede. En nu is het tijd om te vertrekken.
De dinsdag voor de voorjaarsvakantie kondig ik het aan. Ik zet de datum van vandaag op het bord. De datum van volgende week is het vakantie. En de datum van de dinsdag na de vakantie is mijn laatste dag. Ik spreek extra langzaam, want ik wil dat ze dit goed begrijpen.
Dan draai ik me om en zie een bijzonder tafereel. Het kwartje rolt van de ene naar de andere cursist. Shyar zit letterlijk met zijn handen in zijn haar, Lo uit Tibet pakt gelaten zijn tas in. Sediq checkt bij zijn landgenoot Mohammed of hij het goed heeft begrepen, Ngozi heeft tranen in zijn ogen.
‘Nee! Jij niet weg,’ Sediq schiet uit zijn stoel. ‘Jij blijf.’ Hij staat nu vlak voor me. Zijn grote grijze wenkbrauwen schieten omhoog, zijn zware stem klinkt schril. ‘Jij positief,’ roept hij. ‘Ik nodig. Jij bent de beste.’
Ik deins terug voor zijn agressieve complimenten. ‘Beste Sediq, er zijn zoveel goede docenten, ik ben niet de enige …’
Sediq schreeuwt: ‘It is about me! It’s not about you, it’s about me!’
Ik verberg mijn schrik en wend me tot de andere cursisten die nu ook rond mij staan. Sommigen omhelzen me. Anderen geven me een hand. Het voelt alsof ik mijn kinderen bij de crèche achterlaat. Je weet dat het verdriet tijdelijk is, maar pijnlijk is het wel.
Twee weken later fiets ik een beetje nerveus naar school, dit is dan echt de laatste dag. De lente hangt in de lucht, het onderwerp is het voorjaar en de seizoenen. Ik zal stroopwafels uitdelen en ik heb voor iedere cursist een tulp.
Sediq arriveert als eerste. Ik vraag of hij nog boos is.
‘Jij weg,’ glimlacht hij. ‘Jij thee?’
Amsterdam, april 2019
