TUSSENTAAL is de titel van een serie columns over mijn avonturen in de NT2 klas.
Amir komt uit Iran en is bodybuilder. Hij draagt altijd een iets te klein t-shirt, waarin zijn gespierde bovenarmen en brede borstkas goed uitkomen.
De klas is stil. Iedereen is verdiept in zijn of haar boek. Het duurt altijd even om deze rust te creëren. Maar als het lukt, dan is het heerlijk als iedereen zo zelfstandig aan het werk is. Ik loop rond om her en der te helpen. Ik kopieer wat en zet een kopje thee.
‘Nederlandse taal mooi!’ doorbreekt Amir de stilte. Hij heeft last van stemmingen. Soms is hij chagrijnig, vooral bij klassikale lessen, daar heeft hij een hekel aan. Soms is hij boos. Dan loopt hij de klas in en uit, om te bellen op de gang.
Meestal komt hij binnen met een gericht plan.
‘Ik ga vandaag Thema 7 afmaken.’
‘O, dan kan je volgende week de toets van Thema 7 doen,’ stel ik voor.
‘Nee!’ roept hij. ‘Dat wil ik niet, dat is te snel.’
De toets past dan niet in zijn plan.
En nu opeens deze uitgelatenheid, zomaar, tijdens oefening 49 aan het einde van Thema 7.
‘Waarom,’ vraag ik.
In het AZC werd hij bang gemaakt voor de Nederlandse taal. Het zou op Chinees lijken, zeiden ze, en hij zou het nooit leren. Amir had het voor zich uit geschoven om zich in te schrijven voor de taallessen die nodig waren voor zijn inburgeringsexamen. En nu, na een half jaar les, ziet hij opeens dat het mogelijk is: hij begint het Nederlands te begrijpen en enigszins te beheersen.
‘Ik denk, ik ga examen halen,’ besluit Amir blij.
Nederlands is geen Chinees meer.
Op zijn borstkas staat een tatoeage van een Perzisch gedicht.
Amsterdam, 20 augustus 2019, Jeanet van Omme
