TUSSENTAAL is de titel van een serie columns over mijn avonturen in de NT2 klas.
De kleine Shiba uit Afghanistan is razend intelligent en vliegt door haar boek. Ze heeft ook een kapotte fiets, waar ze steeds vanaf valt.
Tijdens de pauze vraag ik wat haar plannen zijn na haar inburgeringsexamen.
‘Ik wil politie-agent worden.’ Ik buig me naar haar toe om haar beter te verstaan. ‘Ik auto,’ vervolgt ze. ‘In main land vrouwen niet autorijden, ik altijd naast chauffeur. Ik wil zélf. Mét sirene.’ Ze doet alsof ze een stuur in handen heeft.
Shiba woont in een flat in Amsterdam-Noord. Met een mooi grasveld voor de deur en bomen die in bloei staan. Kinderen die voetballen. Soms is ze bang, zegt ze. Dan opent ze de gordijnen en ziet dat alles rustig is.
Ik vraag haar of ze haast heeft. Als ze geen haast heeft, moet ze vooral in dit leuke klasje blijven zitten. Maar ik kan me voorstellen dat het een beetje te langzaam voor haar gaat.
‘Ja, gaat wel langzaam, sorry, ik wil niet zeggen,’ fluistert ze. Ze hoeft geen excuses te maken, ik neem haar kritiek niet persoonlijk.
In een klassengesprek over maaltijden uit het eigen land, zegt ze dat ze niet kan koken. ‘Shiba is een feministe’, zeg ik. ‘Ze wil leren autorijden en politie-agent worden, dat vindt ze belangrijker dan koken.’ Shiba krimpt ineen. Zoveel aandacht.
Een paar weken later krijgt ze van de gemeente een nieuwe, zwaardere fiets.
Jeanet van Omme 