TUSSENTAAL is de titel van een serie columns over mijn avonturen in de NT2 klas.
Vroeg in de ochtend fiets ik langs het IJ op weg naar mijn inburgeringsklas in Amsterdam – Oost. Het is echt Nederlands Sinterklaasweer, mistig en koud. Op de fiets visualiseer ik de les; na de pauze vertel ik over sinterklaas, laat ik liedjes horen en snoepgoed proeven. Daarna zal ik de cursisten uitnodigen op de vertelstoel, om ons iets te leren over een mooi, leuk of belangrijk feest in hun eigen land.
De klas houdt van dit soort vertelrondes en ik ook. De drang om te communiceren wint het bijna altijd van de angst om fouten te maken. Een spreekoefening van jewelste! Bovendien leren we elkaar beter kennen en waarderen.
Of het nu over de Deltawerken, de Nederlandse feestdagen of onze grondrechten gaat, regelmatig overvalt me een onwennig gevoel van trots dat ik in dit land ben opgegroeid. En nu hoor ik mezelf dus enthousiast razen over pepernoten en marsepein, cadeautjes in onze schoen, liedjes en chocoladeletters. O ja, en weten jullie dat Sinterklaas op zijn paard over het dak rijdt?
De klas kijkt glazig. Zwarte Piet besluit ik maar even links te laten liggen. Het feest is zo al raar genoeg. En nu jullie, nodig ik uit.
In Soedan slacht iedere familie zijn eigen schaap. Waar, vraag ik. Gewoon in het park, zegt Rayan. De klas lacht, haha, overal bloed. Janre uit Ethiopië gaat eerst 6 uur bidden in zijn orthodoxe kerk, maar op welke dag in december dat gebeurt, blijft een raadsel. In Eritrea vieren ze drie keer per jaar feest in het stadion met eten en spelletjes. En Iran heeft Noroez, ieder jaar in maart. De mensen gaan bij elkaar op bezoek, eten lekkere hapjes en geven cadeautjes weg. De jonge Nassim laat foto’s zien op zijn telefoon.
Het is net Zwarte Piet, roep ik.
Ja, herhaalt Nassim trots, Zwarte Piet.
Ik moet eraan geloven. In Nederland maken sommige mensen zich boos over Zwarte Piet, zeg ik, en terecht, want hij is een karikatuur van mensen met een donkere huid. Hij is een symbool van discriminatie met zijn rode lippen en gouden oorringen.
Het is bijna 12 uur, de aandacht van de klas verslapt. Ngozi, een boom van een kerel uit Nigeria, pakt zijn tas in. De frons op zijn voorhoofd zegt genoeg.
Jeanet van Omme 