TUSSENTAAL is de titel van een serie columns over mijn avonturen in de NT2 klas.
Aan het eind van de cursus vind ik het leuk om een lesje poëzie in te plannen. Natúúrlijk moeten cursisten zich leren redden in Nederland, natúúrlijk is het zinvol dat ze zich verstaanbaar kunnen maken bij de dokter, in de supermarkt of op het station.
Maar na drie maanden grammaticale regels en dagelijkse communicatie, wil ik ze zo graag laten ervaren dat taal ook ritme, klank en schoonheid is. Zelfs dat rare Nederlands!
Het is mijn stokpaardje, alleen weet deze klas dat nog niet. De NT2-leerders staan er wel voor open: in de meeste culturen is poëzie een belangrijk onderdeel van het leven. Dichters genieten aanzien.
Op mijn verzoek neemt iedere cursist een gedicht mee, in hun eigen taal. We smullen achtereenvolgens van het Russisch, Portugees, Koerdisch en Arabisch. De boodschap is meteen helder: het is mogelijk om te genieten van een gedicht in een vreemde taal, zonder dat je als luisteraar weet waar het gedicht over gaat.
Het is alsof de taal zélf klinkt. Het is muziek.
Neem Shahin van 58, die een jaar in Nederland woont. In Syrië was hij een succesvol ondernemer en nu bouwt hij met zijn vrouw en vier jong volwassen kinderen een nieuw leven op in een nieuw land. Hij heeft zich serieus voorbereid op de opdracht, zijn gedicht netjes uitgeschreven in zijn regelmatige handschrift.
Shahin is aan de beurt, hij staat als vanzelf op. We luisteren niet alleen naar de prachtige Arabische zinnen, maar we horen ook zijn zangerige voordracht. Hij leest zijn gedicht als een imam die oproept tot gebed. Nog niet eerder hebben we hem zo horen spreken, met zoveel rust en autoriteit.
Het geploeter met het Nederlands had hem soms klein en onzeker gemaakt, maar nu staat daar een andere Shahin, een man met eigenwaarde en een rijk taalgevoel – en dat allemaal door één gedicht en onze luisterende oren.
Syrië ligt misschien in puin, maar de Syrische poëzie staat recht overeind.
Als hij klaar is en de klas rondkijkt, klappen we hard. Ik steek mijn duim omhoog. Shahin glundert.
Jeanet van Omme 